Yıllardır midemde biyerlerde duran, ben gittikçe her yere giden, peşimi bir türlü bırakmayan o koca düğüm, son bir kaç gündür beynime doğru ilerliyor diye hissediyorum. Tüm semavi dinlerin kitaplarında kıyametten bahsedilir ya, işte kıyamete geldik diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Son durakta mıyız acaba diyorum kendi kendime.
Hrant Dink' in eşi Rakel Dink'in cenaze töreninde söylediği:
"Yaşı kaç olursa olsun; 17-27 olsun... Katil kim olursa olsun. Bir zamanlar bebek olduğunu biliyorum. Bir bebekten katil yaratan karanlığı sorgulamadan hiçbir şey yapılamaz kardeşlerim!"
sözleri beynimin içerisinde yankılanıyor... Bu sözlerin özündeki doğruluk payından çok, "hepimiz ermeniyiz" sloganın içerisindeki muhtemel komplolara takılıp kalmışlığımıza şaşırıyorum 2 aydır. Bir zamanlar bebek olan katillerin içerisinde yer alan PKK' lıları sanki yok sayıyormuşuzcasına, sözlerimizi ileri geri uzatan kişilerin bizi hain ilan etmesine deliriyorum. Dış kaynaklı güçler tarafından beslenen, fiziki mücadele edilebilecek bir düşman olan PKK ile, son yıllarda gittikçe artan ve faili belli olmayan, vatan ve din sömürüsüyle beslenen, vicdan köreltici düşmanın aynı kefeye konulamayacağını, belirli bir düşman ile başetmenin kimliği belirsiz farazi bir düşmanla başetmekten daha kolay olduğunu anlatamamaktan keçileri kaçırıyorum. Ve, bizim yani halkın keyfe kederinden, vurdum duymazlığından, kural tanımazlığından, akıl-bilim düşmanlığından, korkaklığından, seviyesizliğinden, ahlaksızlığından utanıyorum.
Bugün Bekir Coşkun yazdı hepimiz katiliz diye. Ben de haykırıyorum: "HEPİMİZ KATİLİZ"
Hala vicdanım rahatlamıyor. Ya sizin?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder