Demokratlık, hürriyet gibi lafları hepimiz iyi biliyoruz da; iş eyleme gelince yapamıyoruz ya hani.
İşin özünü kavramak için bazen bir fotoğraf karesi yeterli oluyor aslında. Ama ANLAYANA...
Yıllar boyu, birilierini sırf düşüncesinden veya etnik kimliğinden veya dini tercihlerinden dolayı öldürenleri, eziyet edenleri, Muhsin Yazıcıoğlu gibi bu tip suçlara ortak olmuş birinin bile ardından ailesinin ağlayan fotoğraflarına bakmaya davet ediyorum. Her bir ölümün ardından o KARELER gelsin gözünüze. Ve bilin ki; her ne sebepten olursa olsun ölen veya öldürülenlerin ardında bu kareler yaşanıyor. Maraş' tan sonra da, Sivas' tan sonra da, helikopter kazasından sonra da.
Ve Yazıcıoğlu' nun oğlu da, dağda ölen PKK' linin çocuğu da o feryat figan ağlayan kendi fotoğraflarını odalarının duvarlarına asmalıdır. Her gün kendi resmine bakıp sokağa çıkmalıdır, ki sokaktaki adama İNSAN gözüyle bakabilsin.
Belki, çürümüş İNSANlığımız geri geliverir de ölümsüz çözümlerin de olabileceğini anlarız bir gün.
Ne dersiniz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder