Afganistan'ın Kunar eyaletinde...
NATO güçlerinin düzenlediği hava saldırısında bomba, bir eve isabet etti.
12 sivil öldü.
11'i çocuktu.
Çocukların cesetlerini evden çıkardılar, yan yana dizip fotoğrafını çektiler.
Dünya görmezden geldi.
NATO özür bile dilemedi.
Çocuklar, merkez dünyanın dikkatini çekemeyecek kadar uzak bir yerde ölmüşlerdi.
*
Oysa Martin Richard öyle değil.
8 yaşındaki Martin, pazar günkü saldırıda Boston'da, babasına sarılmak üzre finiş çizgisinde bekliyordu. Tam babasını kucaklayacakken patlayan bombayla öldü.
Kız kardeşinin bacağı koptu.
Annesinin durumu ağır.
*
Martin'i öldüren saldırı, Kunarlı 11 çocuğu öldüren bombardımanın misillemesi midir, henüz bilmiyoruz.
Sivilleri hedef alan ilk saldırıyı nasıl lanetliyorsak, ikinciyi de öyle lanetliyoruz.
Ancak dünyanın ikisine yaklaşımı arasındaki ayrımcılıktan da utanıyoruz.
Martin Richard'ın ismini, yaşadığı trajediyi, babasının hislerini her yerde okuyup dinleyebildiğimiz halde, Afgan çocuklardan hiçbirinin adını bilmiyor oluşumuz, hatta onların öldüğünden bile haberdar olmayışımız haksızlık değil mi?
Acılarda bile bizi ayrıştıran bu çifte standart, süregiden bu kan davasının sonucu mu, nedeni mi?
*
Batı şunu bilmeli: Yarattıkları küresel dünya adaletsiz.
Dünyanın ezilen yarısı, çocuk ölümlerinde bile vicdanların ortak sızlamadığını görüyor; kendisinden bir özrü bile esirgeyen Batı'ya nefret duyuyor.
Bu nefret, paradoksal bir şekilde, yine o küresel sistem sayesinde artık yerkürenin her köşesinde tepkisini ortaya koyabiliyor.
Kunar'da bir eve attığınız bombanın hesabı, 10 güne kalmadan Boston maratonunda sorulabiliyor.
Olan, masum insanlara oluyor.
*
Boston saldırısının savunulur yanı yok; tersine nefretle kınanması gerekir.
Ama onu kınarken dökülen gözyaşlarının, masum Afgan çocuklar için de akması, Boston'a verilen tepkinin Kunar'dan da esirgenmemesi de gerekir.
Yoksa bu adaletsizlik daha çok kana, cana mal olacak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder