İdam Cezasına Değil, Adalete İhtiyaç Var - Yılmaz Özdil

İdam cezası için referandum yapmaya kalksalar, evet çıkar mı?


Banko çıkar.

Çünkü... Sayın Apo.

Apo’ya vapur tahsis edildi.
Apo’ya check-up yapıldı.
Apo’nun tansiyonu iyi.
Apo villaya taşınsın.
Apo paşa olsun.
Apo’nun heykelini dikeceğiz.

Ahali görüyor ki...

Değil 4 tavuğun, 40 bin insanın bile kanına girsen, yanına kalıyor.
Yargısız infaz’dan şikâyet ediliyor.
İnfazsız yargı var aslında.
Ve, mesele sırf Apo değil...

Ozanları, şairleri diri diri yakanları, zamanaşımı ayaklarıyla affettiler. Domuz bağıyla öldürüp,
bahçeye gömenleri salıverdiler, adamlar davul zurnayla halay çekti. Mehmet Ali Ağca’yı kaşla
göz arasında bıraktılar, yuh be kardeşim denince, pardon dediler, hatır için biraz daha yattı. Özal’ı
mezarından çıkarıp haşere ilacı arıyorlar, aynı Özal’ı herkesin ortasında tabancayla vurana soru
bile sormuyorlar.

Avrupa’yı örnek gösteriyorlar.
İdam yok. Doğru.
Ama o Avrupa’da, kırmızı ışıkta geç, ocağına incir ağacı dikerler.

Gazeteciliğe yeni başladığımda mesela... Kadın-çocuk bi aileyi komple katleden manyağın
duruşmalarını takip etmiştim, güya dört kez idam cezası istendi. Sadece 8 sene sonra, Buca
Hipodromu’nun tuvaletinde yanımdaki pisuvarda işerken gördüm onu... Baktım etrafıma, ondan
daha “talihli” kimse göremedim. “Birader, bu koşuda kim gelir?” dedim. “Şu beygir” dedi.
Oynadım. Açık ara!

“Adi suç” diyorlar. Bebek tecavüzü dahil, en adi’sini işle, en fazla bi’kaç sene sonra dışardasın.
Beş kişinin gırtlağını kesip, “bi saniye izah edeyim hâkim bey” diyen bile var bu memlekette...
Katiller bu kadar yüzsüz, siyasiler bu kadar ikiyüzlü olunca, toplumda “adalet duygusu”
kayboluyor.

(İlave et bunlara, sahte bilgisayar disketlerinin kanıt, teröristin tanık, şeref madalyalı
kahramanların sanık, hukuk’un guguk olduğu “dakka dukka” sistemini... Adalet duygusu hepten
kayboluyor.)

Adalet duygusu kaybolunca ne oluyor? Yap referandumu da, yetmez ama evet’in feriştahını gör.